UZALEŻNIENIA TRAMWAJARZA

Tak! Wszyscy jesteśmy od czegoś uzależnieni! Jedni od nikotyny, narkotyków, lekarstw. Drudzy od alkoholu lub seksu, jeszcze inni od pracy, sportów ekstremalnych i podwyższonej adrenaliny itp. itd. Można byłoby wymieniać bez końca. Jedne uzależnienia są mniej szkodliwe inne zaś bardziej. My Tramwajarze jak wszyscy ludzie mamy i mieć będziemy swoje ulubione, do wyboru do koloru ;-). Wiecie jakie główne uzależnienie łączy naszą grupę zawodową ?

P O J A Z D Y

S Z Y N O W E !

Stan chorobowy? Eee, nie to bardzo pozytywny „efekt uboczny” naszej pracy. Jest to takie trudne do wyjaśnienia i opisania, trochę niewytłumaczalne i skomplikowane. Bo jak pracujemy i jesteśmy naturalnie przemęczeni to każdy z nas psioczy, że chętnie by odpoczął na dłużej i takie tam…

Po paru dniach Ty i Ja dopadamy do sterów szynowca i zachowujemy się jak małe dziecko które właśnie dostało prezent od rodziców – nową wypasioną kolejkę :-). Natychmiast ją uruchamiamy, bawimy się na całego! ;-). Nie…nie żeby pół godziny przed porannym wyjazdem, na tzw. przygotowanie pojazdu było mało, skąd że znowu, jakby była cała godzina to wielu z nas też by się na ten stan rzeczy nie obraziła 🙂, bo zabawy nigdy nie za wiele!

Myślę sobie, że jeśli ktoś tego tak nie czuje, to nie jest uzależnienie.

Natomiast jeśli ktoś tego już tak nie czuje – to może być wypalenie.

Długowieczność w tym niełatwym zawodzie nie jest niczym wyjątkowym. Nawet tym Motorowym którym przysługują już świadczenia emerytalne, nie straszna dalsza praca i często spotykamy ich kontynuujących swoją misję przewozów pasażerskich. Śmiało można napisać, że to „pasjonaci” tego uzależnienia!

Człowiek szczęśliwy to chyba zbiór wielu składowych. Na pewno jednym z takich trybików, elementów łamigłówki zwanej szczęściem jest praca. Jeśli czujemy to „coś” trudne do jednoznacznego zdefiniowania to jest nam łatwiej, jeżeli jednak każdego kolejnego dnia wstajemy z przeświadczeniem, że znów trzeba iść do roboty, to droga do poczucia szczęścia nie będzie usłana różami… Skłaniałbym się ku stwierdzeniu, że raczej kolce tej róży będą co rusz w nas się wbijać przypominając bolesną prawdę o szarej egzystencji.

Każdego dnia, każdy z nas „uzależniony inaczej” wyrusza na miejskie torowisko. Tam czasami toczymy nierówny pojedynek lub swoistą walkę z samym sobą, ze swoimi słabościami, ograniczeniami, szukając docelowo równowagi i harmonii. Tylko taki stan ducha umożliwia rzetelne oraz bezpieczne wykonywanie naszych obowiązków.

Wiem, chór przeciwników tej tezy już „pieje” zaprzeczając stanowczo! Uważając, że wcale nie jest im potrzebny jakikolwiek motywator – uzależniacz, żeby wykonywać jak należy powierzone zadania. Mają swoje racje…

Będę jednak uparcie twierdził, że różne uzależnienia mogą oddziaływać na nas zarówno pozytywnie jak i negatywnie. Tym właśnie będziemy zawsze się różnić, my Ludzie, od nich bezdusznych , ekspansywnie wkraczających w nasze codzienne życie – Robotów.

Tak dla przykładu z „własnego podwórka”. Osobiście czuje się mocno uzależniony od wysiłku fizycznego, jakiegokolwiek, najlepiej w wydaniu sportowym, dodam czynnym aczkolwiek biernym też nie gardzę . Co to oznacza? Poznałem przez lata swój organizm i jego reakcje. Gdy brakuje mi wewnętrznej równowagi, a ją uzyskuje tylko i wyłącznie przez „odpowiednią dawkę” wysiłku , to wiem że będzie życiowa klapa i „dołowanie” – brak pozytywnego spojrzenia w przyszłość. Negatywne różne aspekty zaczynają się kotłować w głowie tak łatwo jak pstryknięcie palcem. Przywołam tutaj ostatnio „negative psychosis” sms-a o treści:

Stara limuzyna na rajd nie wyruszy

Nie chodzi o kontekst, ani kto do kogo wysłał, chodzi o treść. W mojej opinii jak jest zachowane „nasze status quo” to czujemy chęć do życia, idąc dalej tym tokiem myślenia, zapewne poczujmy także chęć do pracy. Jak sami to czytacie, zgodzicie się, że to już niezła podstawa aby misternie budowane tzw. „poczucie szczęścia” miało mocne podwaliny i budulec?

Dyrdymały? Popierdółki? Spróbujcie sami przeanalizować na swoich przykładach i ocenić czy faktycznie głupoty wypisuję!

Starajmy się swoją mądrością życiową, jak i doświadczeniem zawodowym tłumić negatywy a przy okazji wyzwalać w sobie „pozytywną kurtynę” reakcji na różnej maści uzależnienia. Dopóki „nasze słabości” destrukcyjnie nie wpływają na nasz stan psychofizyczny dopóty jest w porządku, dla nas samych, dla najbliższej rodziny a także dla pasażerów naszego „bombowca”. Nie będę się silił na głębszą puentę, nie tym razem…Jesteśmy dorosłymi ludźmi i każdy odpowiada za swoje czyny. Doskonale zdajemy sobie sprawę z wszelakich konsekwencji i niedomagań przy przekraczaniu granic przyzwoitości podczas naszych „eksperymentów” z uzależnieniami.

PILNUJMY SIĘ!

Nie pożarłem wszystkich rozumów, żeby podpowiedzieć gdzie jest bezpieczna granica od zatracenia się w uzależnieniu. U każdego będzie to miało wymiar indywidualny i niemierzalny. Wiem jedno, starajmy się nie „przeginać” i zarazem „naginać” rzeczywistości, bo prędzej czy później brak wewnętrznej samokontroli spowoduje brak stabilizacji, równowagi i „spokoju ducha”. Wtedy to już tylko krok od tragedii… „Czarnego scenariusza” ani sobie ani wam Drogie Koleżanki i Drodzy Koledzy Motorowi nie życzę. Wręcz przeciwnie, wierzę że każdy z nas „inaczej uzależniony” potrafi kontrolować i panować nad swoimi słabościami.

UZALEŻNIENIA – TEMAT RZEKA!

Niech stanie na tym, abyśmy wszyscy porządnie wykonywali swoją robotę z „uzależnieniami” w tle… a ZDROWY ROZSĄDEK był tym „trzymanym w dłoni lub pod nogą czuwakiem” i „kabinowym grzybkiem”- ostatecznym hamulcem!

Chyba się zgodzicie ze mną, że lepiej żebyśmy się spotykali w pracy spacerując wspólnie do naszych „żelaznych kolosów” z radością wymalowaną na twarzy niż spotkać się na więziennym „spacerniaku” lub kiwając do siebie zza „żelaznych krat”. Złowieszczy powiew. Ten „zefirek” przecież czyha zza każdym zakrętem naszej codziennej trasy! Jak mocna to może być zawierucha, to już temat na osobny wpis blogowy…

Pewnie do bram piekieł jak i nieba podobnie długa droga… Różnica w kierunku polega na tym, że to My Panie i Panowie wybieramy, My „Tramwajarze z Uzależnieniami” którą drogą będzie nam dane podążać!

A m e n ♫♫♫