SŁUŻBY POMOCNICZE A USTERKI

Czasami ludzie podnoszą ciśnienie, a czasami to robią maszyny lub inne urządzenia. Loteryjność w temacie bywa zmienna. Można się uodpornić na zgrywusów z gatunku homo sapiens, ale jak nas spotka niespodziewana usterka od tych „martwych” – nieczułych maszyn to bywa różnie. Nawet stresująco, a mogłoby się wydawać, że zawsze są posłuszne. Moja „ulubiona” zmiana mocno poranna – czyli taka trzecia/czwarta nad ranem. Wiadomo…

Czasu na przygotowanie maszyny – tramwaju dużo. Po otrzymaniu światła ruszamy z zaspanego hangaru – „sypialni tramwajowej” po wcześniejszych ustawieniach kabinowych – naszych, motorniczych według potrzeb. Pokrętła i przyciski aktywowane. Tudzież mechaniczne nastawy a gdzie indziej więcej elektroniki i zabawy. Teraz dodajmy do tego „porannego shota”… Nie zawsze oczywisty wypoczynek, nawet brak regeneracji i dorzućmy do pieca – taki po ludzku słabszy dzień. Czy to przepis na tramwajowy „a’la koktajl Mołotowa”? No prawie ?. Dzień się budzi, to i wyobraźnia też kołderkę zrzuca i zaczyna działać. Coś tam w głowie kreuje, wymyśla i podpowiada. I żeby nie zasmucać, ale to fakt oczywisty – nawet człowiek się „psuje” a co dopiero maszyna…

I tak sobie zadajnikiem do przodu, powolnie, wręcz ospale torowiskowo dzień zaczynam. Kawę dzierżę w ręku jak oręż na piersi walecznego rycerza. Zapach i smak podobny do lśniącej zbroi. Bo to ta tańsza była, z tańszego sklepu. Miarka kawusi też racjonowana i precyzyjnie granulatami z roku na rok „regulowana” ?. Potrzebna. Do rozruchu organizmu żywego prowadzącego to „masywne żelastwo”. Wartko łyk za łykiem, żeby siły wróciły i zadziałała „jak należy”. Jest moc i wreszcie „zaskoczyło” z dobrą wizją na nasze wspólne, dzisiejsze przewozowe zadanie! Koncentracja “małą czarną” podkręcona do przyzwoitego poziomu. W czasie początkowej jazdy ostatnie, dodatkowe korekty przeróżnych ustawień w kabinie motorniczego – “do ustawione”. Jadę i … TRACH… nieprzyjazny odgłos usłyszałem. Najwyraźniej coś się ze mną zderzyło! ? Tylko co? Bo nic przede mną i przed tramwajem nie było…

W lusterkach tak wyraźnie niewiele widać, bo jeszcze słońce kaprysi i się ociąga z tym wynurzaniem z mrocznych, nocnych czeluści. Staję. Pasażerów nie mam. Awaryjne światła włączone, żeby było mnie widać. Pierwszy kurs. Rozglądam się bacznie i nic nie widać – żadnego śladu kolizji bądź wypadku. Nic. Bryka swoją ciemno zieloną, metaliczną poświatą jak lśniła tak lśni bez ryski dalej ??.

Skonfundowany wsiadam i jadę dalej z niepokojem w głowie. Analizuje podświadomie. Przecież patrzyłem cały czas przed siebie! Wystraszony na całego! Parametry żywotności które przed podjęciem pracy lekko uśpione i zaniżone, szybko wskoczyły na wyższe wskaźniki – nawet ponad normatywnie. Wyobraźnia podpowiada „dzikiego trupa” – takiego małego warchlaka, którego nie szło w porę zobaczyć. Samoistne usprawiedliwianie.

Hasających dzików w Poznaniu nie brakuje. Sensacją może zaś być dzień na tramwajowych szynach, kiedy nie pojawi się komunikat tekstowy ostrzegający motorowych o ich stadnym popasaniu w pobliżu torowiska. Asymilacja dzików w mieście osiągnęła wysoki stopień. Dziwię się, że jeszcze nie wsiadają do tramwaju i nie udają jadących na gapę „dzikich chrumkających pasażerów” ?.

Tak sobie tłumacząc jazdę kontynuuje, ale przyczyna wyraźnego i donośnego hałasu uderzeniowego nadal niewyjaśniona. Nagle podczas ruszania z tego i następnego przystanku znajomy „uderzeniowy” odgłos się powtarza. Nie mam wątpliwości… ufff dotarło to do mnie że nikomu nieumyślnej krzywdy nie zrobiłem. Przejrzałem raz jeszcze cały skład i ruchome elementy w kabinie – nic to nie dało. Zawiadamiam służby Nadzoru Ruchu i wątpliwościami się dzielę. Telefon odebrał Karol. Poznałem po głosie. Po wygłoszeniu formalnych formułek (linia, brygada, numer motorniczego i boczny tramwaju, miejsce aktualnego przebywania) pokusiłem się o wstępną tezę;

– Karolu przypuszczam, że to coś na zewnętrznym górnym poszyciu tramwaju “wali” i przypomina jakąś luźną blaszaną pokrywę albo klapę.

– A może pantograf!? W odpowiedzi usłyszałem.

– Nie wiem, naprawdę nie mam pojęcia ale o bezpieczeństwo pasażerów „biega”…

– Dobra! Już służby techniczne wysyłam!

Jadę na końcówkę Sobieskiego i nadal główkuję a co rusz powracające jak bumerang uderzenie echem tylko wtóruje. Nie ma co dalej myśleć, bo… pomysły mi się skończyły. Służby czekały i wartko do akcji przystąpiły. Dwóch kolegów do kabiny zaprosiłem i ruszyłem, żeby się wsłuchali. Usłyszeli raz, na dwie próby.  Podumali chwilę, spojrzenia wymienili. Wyciągnęli z kieszeni standardowy klucz „kwadrat”. Na szafkę tyłu kabiny motorniczego – czyli w strefie ochronnej oddzielającej motorniczego od pasażerów swoją uwagę głównie Panowie skupili. Najmniejsza z szafek….

Po otwarciu jej – zagadka rozwiązana. Nie mogłem uwierzyć, przecierałem oczy ze zdumienia – dobrze, że na sygnale nie pędzili ?? ale i też nie było powodu bo tramwaj cały czas jechał. Winny zamieszania i „ogromu strachu” zbiornik z jakimś płynem, co w tym wszystkim nawet nie dopytałem jakie jego przeznaczenie. Przy starcie mniej “płynnym” lub podczas hamowania uderzał w drzwiczki blaszane, bo… prowadnica, na której był umieszczony się poluzowała! To się przesuwała w tą i z powrotem. To wystarczyło, żeby w kabinie motorniczego co rusz „rezonans pogłosowy” się rozchodził o sile nieznanego uderzenia…

I fajnie, że wszyscy wykonują swoja robotę jak należy. Nie na darmo nazywani fachowcami – bo wpierw pomiarkowali, przeanalizowali, może 3 minuty całość działania trwało. To oni właśnie na co dzień nam pomagają! Napisałem to dlatego, bo nie wszyscy ich rolę w tym „łańcuchu przewozowych zależności” doceniają i o nich pamiętają.

TO KRÓTKO – DZIĘKUJĘ ŻE JESTEŚCIE I SKUTECZNIE DZIAŁACIE! ?

Dziękuję ja i pewnie wielu innych kierowców autobusów i tramwajów miejskich. Będzie jakaś puenta wzniosła, jakaś wyszukana? Egzaltacja i bukiet uniesień i komplementów? Nie potrzeba. Bo to GOŚCIE „od czarnej roboty” i splendoru nie potrzebują. Są mega pomocni i niezastąpieni – o czym doskonale wiedzą! ??

Aaaaaaaaaa… USTERKI MAJĄ CZASAMI „WIELKIE OCZY”? I BYWAJĄ RÓŻNE!!! ??