POKIWKA

Będzie tego rok z okładem, kiedy załatwiałem jakieś prywatne sprawy w okolicach Ronda Śródka. Czekając na przystanku, widzę jak z przyjeżdżającego Helmuta kiwa *Krzysztof. Cykl świateł stały i zawsze w tym miejscu długi ?. Zagaiłem.

– Słuchaj Krzysztofie, fanka małżonka pyta kiedy kolejny wpis blogowy? A ja dodam od siebie – o czym tym razem?

 – Ciężko mi znaleźć czas, ale napiszę o fenomenie „tramwajowego poznańskiego pozdrowienia”.

 – Czekam z niecierpliwością i do zobaczenia – odparłem.

Pionowa kreska na sygnalizatorze zakończyła dość szybko tą króciutką rozmowę… Czas mija nieubłaganie. Cierpliwość ma przecież swoje granice ?. Zbyt dużo ma facet na głowie – pomyślałem.

Może jednak poruszę ten ciekawy aspekt socjologiczny swoim spojrzeniem.

Na dobre swoją przygodę z miejskimi środkami komunikacji zacząłem od piątej klasy szkoły podstawowej. Musiałem przemierzyć połowę miasta aby z Rataj dojechać w okolice lodowiska „Bogdanka”. Później, po zmianie lokalizacji edukacyjnego przybytku trzeba było dotrzeć do skrzyżowania ulic Solna / Aleja Niepodległości. Pamiętam, jakby to było wczoraj. Swoją zaciętość w ciągłym udowadnianiu sobie, że żaden tramwaj i autobus trampkarzowi nie ucieknie! ? Zadowolony, wsiadając do pojazdu zerkałem jak większość młodzieńców do kabiny prowadzącego. Mija przeszło 30 lat od tamtych szkolnych podróży po mieście. Jedno się nie zmieniło. Jakiś trudno definiowalny wobec siebie – szacunek i serdeczność naszych motorniczych i kierowców zbiorowej komunikacji miejskiej. Do momentu kiedy poprowadziłem samodzielnie „żelaznego rumaka” zdążyłem odwiedzić wiele mniejszych i większych miast w Polsce i Europie. Także takich z torowiskami.

Gdy w październiku 2017 roku napisałem na łamach bloga o „UŚMIECH MOTORNICZEGO – MIT CZY RZECZYWISTOŚĆ?”, już wtedy miałem w zamyśle także ten swoisty fenomen.

WZAJEMNEGO POZDROWIENIA PODCZAS JAZDY!

Obecnie subiektywna ocena tego zjawiska przychodzi o wiele łatwiej. Z taką intensywnością, wyczuwalną sympatią, spontanem i naturalnością nie spotkałem się nigdzie indziej, tylko na poznańskim komunikacyjnym szlaku! Próbuję zrozumieć. Różnorodność ludzkich charakterów, postaw wobec siebie i podejścia do obowiązków zawodowych mogłaby być przeszkodą. Ale nie są. Gdzieś ukryte wzajemne animozje, konflikty i utarczki są nieodzowne w dużym skupisku pracowniczym. Ruszamy swoimi maszynami i jak za dotknięciem „czarodziejskiej różdżki” zapominamy o tym. Po wielokroć podczas pokonywania trasy, wzajemnie się pozdrawiamy. I nich mi ktoś to racjonalnie wyjaśni? ?

Z przyzwyczajenia? Bo tak wypada? Z czego to wynika?

Dlaczego właśnie MY, tramwajarze i autobusiarze z Poznania w taki szczególny sposób potrafimy się „ciągle” pozdrawiać?

Nie znam odpowiedzi na powyższe pytania. Siląc się na próbę analizy tej „serdeczności” dobrnąłem do braku konstruktywnego wytłumaczenia. Szukam jednak przesłanek.

Czy to, że nasza codzienna służba, wielogodzinne krążenie po mieście, niby w otoczeniu ludzkim, z pasażerami, ale jednak samotnie. Czy może to, że na końcówkach pozostaje tak niewiele czasu na to żeby chociaż chwilę porozmawiać. A może wynika to z wzajemnego, zwykłego szacunku i poszanowania do wykonywanej przez nas niełatwej i odpowiedzialnej pracy. Naprawdę, nie mam pojęcia…

Uwielbiam ten moment w naszej pasażerskiej posłudze, gdy wyświetla się na panelu napis; ZJAZD DO ZAJEZDNI, lub jak mijam motorniczych z wspomnianym napisem na czołowym tramwajowym wyświetlaczu. Wtedy tytułowa „POKIWKA” ma wyjątkowy wymiar. Okraszona często także dodatkowym „z migacza” pożegnaniem. Pomimo zmęczenia, właśnie wtedy dostajemy dodatkowego „kopa” i cieszymy się, że kolejny dzień mija bezpiecznie i bezproblemowo. Można pracować 2 miesiące albo 20 lat, ale według mojej oceny najrozsądniejsze podejście do naszej profesji to –

JESTEM TAK DOBRY, JAK DOBRA BYŁA MOJA OSTATNIA ZMIANA

A „POKIWKA”?

Niech trwa, niech się nigdy nie skończy. W dobrej atmosferze i wzajemnej życzliwości godziny naszej pracy mijają o wiele przyjemniej i szybciej!

?

———————————————————

*Krzysztof – motorniczy z wieloletnim stażem. Kolega z Zajezdni prowadzący bloga tramwajowego

https://www.miastopoznaj.pl/lista-blogerow/136?limitstart=0

Społecznik, autor pierwszej i jak do tej pory jedynej skutecznej uchwały obywatelskiej – ulica FOLWARCZNA oraz akcji ”PRZYSTANEK JAK MALOWANY” – walka z wandalizmem przystankowym. Pomysłodawca min. kina plenerowego, koncertów i potańcówek odbywających się obecnie w każdej dzielnicy naszego miasta. Więcej o działalności Krzysztofa Bartosiaka dowiesz się na :

http://krzysztofbartosiak.pl/

https://www.facebook.com/kbartosiak2

———————————————————

– podziękowania dla Doriana Kowalskiego z Klubu Miłośników Pojazdów Szynowych.

http://www.kmps.org.pl/

———————————————————

– podziękowania dla Natalii Owsianowskiej za retusz zdjęcia tytułowego a także za zgodę i udział w foto/video oprawie wpisu blogowego.

https://www.facebook.com/n.owsianowska.fotografia/?epa=SEARCH_BOX