PRZENIKLIWE SPOJRZENIA

Jesienna zawierucha nie nastraja pozytywnie. Za oknami hula wiatr a w realu czyha wirus w koronie. Mierzę regularnie temperaturę, masuję zmęczone mięśnie. Zastanawiam się czy to już ten czas żebym to i ja był chory ?. Sprawdzam objawy, liczę skrupulatnie wszystkie posiadane współistniejące choroby i … nic. Nadal mi się udaje. Szukając pozytywów życia codziennego, podbudowany szykuję się do pracy. Mundurek założony, krawat poprawiony i ostatni „rzut okiem” w korytarzowe lustro, czy aby odbicie emanuje zaraźliwą chęcią i energią ??.

Nie do końca przekonany zamykam drzwi od domu i do pracy maszeruję.

Zmiana wczesnopopołudniowa to dobry znak. Jest jeszcze dużo czasu do szybciej zapadającego zmroku. Oddający „brykę” kolega profesjonalnie spakowany i wymowne spojrzenia na zegarek nie pozostawiają złudzeń, że raczej się śpieszy.

– Coś nie widzę pary i motywacji kolego! – zagaił na dobry początek.

– No wiesz… jesień…. Tak wietrznie i jakoś ponuro.

Odpowiedziałem zdawkowo co by nie przedłużać i wchodzić w głębsze wątki.

– Maszyna w porządku? Wszystkie zwrotnice na trasie zdalnie przekładają? – doprecyzowałem niezbędne minimum.

– Tak, wszystko w porządku. Pewnie sobie odpoczniesz, bo na mieście  kolejne blokady, wiece i przemarsze dzisiaj popołudniu w planie….

– Dzięki i do zobaczyska, odpoczywaj – spuentowałem.

Ustawienia w kabinie motorniczego pod siebie w trymiga koryguję i ruszam. Pełen wyciszenia i życiowej pokory. Rześkość i należytą koncentrację wraz z łykiem gorącej kawy w sobie wyzwalam. Jadę i obserwuję.

Taka robota. Otwieram drzwi, zamykam i ciągle na ludzi spoglądam. Na tych oczekujących na platformie przystankowej, na tych w tramwaju. Do tego na pieszych i innych kierowców. Po twarzach widać wszystko, jak na obrazach w galeriach sztuki. Widzisz to co autor chciał swoim malunkiem przekazać, dostrzegasz czasami więcej, także takie detale skrzętnie w zakamarkach ukryte. Twarz, oczy, drobne gesty i spojrzenie czasami więcej mówią niż doktoranckie elaboraty. To one mówią o prawdziwym życiu, o jego troskach i radościach. To zdecydowanie coś więcej niż wiedza książkowa lub dzieło sztuki.

Z poziomu kabiny i pulpitu sterowniczego bimby upodobałem sobie ostatnio wiele mówiące spojrzenia. Spojrzenia rzecz jasna w moim kierunku. Cieszy przede wszystkim, że są ludzie którzy zauważają że ten pojazd jest prowadzony przez człowieka. Niejednokrotnie zastanawiam się dlaczego właśnie podczas jesiennej słoty spojrzenia trafiają częściej?

Czy ta pora roku, nostalgiczna aura wyzwala w nas dodatkową chęć niewerbalnej komunikacji? Pytania wciąż dla mnie pozostają bez odpowiedzi….

Z obserwacji spojrzeń i samodzielnej analizy wyodrębniłem kilka z nich które spotykam najczęściej;

1. POLITOWANIE – w coś Ty gościu wdepnął, lepszej pracy już nie było?
2. PODZIW – grupa dzieci do pewnego wieku, o tym pisałem w innym wpisie.
3. ZACZEPKA – ludzie sfrustrowani codziennością, szukający dziury w całym, priorytet to móc się wyżyć na kimkolwiek, choćby prowadzącym pojazd szynowy.
4. LUSTRACJA – z nim już jechałam/em. Jest „wporzo”, nie szaleje, nie szarpie, albo skrajnie odmienna opinia…
5. INWIGILACJA – jakiś taki niepewny z facjaty, pewnie jest jeszcze „wczorajszy” i udało mu się „zaliczyć alkomat”. Może nawet popija w trakcie jazdy, taki jakiś czerwony na twarzy, dziwnie zmęczony to i pewnie na końcówkach „kreskę” nosem wciąga…
6. PRZEZNACZENIE – co ma być to będzie. Głębokie spojrzenie poczciwego i pobożnego człowieka w stronę motorniczego. Przed wejściem do tramwaju „przeżegnanie się”.

Pomijam zalotne spojrzenia, szczere uśmiechy i wiele innych, bo tych jest najmniej ?.

Osobiście nie ukrywam, że z aktualnie głębokiego we mnie kiełkującego gnostycyzmu, ostatnie w wyliczance spojrzenie zawsze przywołuje mnie do porządku. Przypomina po co tu jestem ( w tej kabinie ) i jaki mam cel ( bezpieczny przewóz pasażerów i siebie samego z punktu A do punktu B ), poza rzecz jasna aspektem chwilowej poprawy humoru ?.

Żeby tym z grupy PRZEZNACZENIE dodać wiary przedstawię „linkowanie” – statystyki komunikacyjne odnoszące się do bezpieczeństwa tramwajowego w Polsce w latach 2001-2007 które opracował Pan Wiesław Dźwigoń. Ten sam autor w innym operacie odnosi się do ciekawego zagadnienia – Wymiany pasażerów na przystankach tramwajowych. Polecam odnośniki dla ludzi wątpiących i pełnych obaw…

Nic nie stoi w miejscu. Postęp i bezpieczeństwo na fali wznoszącej. W ostatnich latach poprawa infrastruktury tramwajowej jak i taboru jest widoczna w wielu szynowych polskich miastach. To wszystko napawa optymizmem i oby nie zabrakło go nam wsiadając codziennie do zbiorowych środków transportu. Do zobaczenia na trasie! Kolejna jesień przeminie a…

… BEZPIECZEŃSTWO PONAD WSZYSTKO !!!

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

– specjalne podziękowania dla Michaliny Pelińskiej za udostępnienie tytułowego… spojrzenia ?.